نرگس معدنی‌پور
ورزش همگانی مهجور است
طی 20 ماه گذشته شاهد شیوع ویروس منحوس کرونا در سطح جهان و ایران بوده‌ایم؛ این ویروس باعث شد بسیاری از فعالیت‌های خرد و کلان جامعه تحت تأثیر قرار بگیرد و عملاً پویایی در سطوح مختلف اجتماعی روندی نزولی به خود بگیرد.
یکی از حوزه‌هایی که در این بازه زمانی دچار رکود و سکون شده فعالیت‌های ورزشی به‌ویژه ورزش همگانی است، ورزشی که عموماً به‌صورت جمعی برگزار و زمینه‌ساز نشاط، سرزندگی، افزایش مراودات اجتماعی و نهایتاً افزایش سلامت روح و تن می‌شود.
فعالیت‌های ورزشی در حالی به‌دلیل سایه سنگین ویروس کرونا به کمترین حد خود در جامعه رسیده است که این مهم به‌عنوان یکی از عوامل مؤثر در تقویت سیستم ایمنی بدن شناخته می‌شود؛ متأسفانه هم در شرایط کنونی و هم در شرایط پیش از کرونا ورزش همگانی در ایران و تهران آن‌طور که شایسته و بایسته است فرهنگ‌سازی نشد و این ورزش جمعی به‌نوعی مهجور واقع شد.
عواملی همچون
1 ـ عدم وجود اقدامی سازمانمند برای تشویق و ترغیب مردم به ورزش همگانی
2 ـ عدم بازنگری در سیاست‌های کلان ورزش همگانی
3 ـ عدم استفاده از ظرفیت متخصصین ورزشی در این حوزه
4 ـ نادیده گرفتن طبقه آسیب‌پذیر جامعه برای همراهی با این ورزش جمعی
5 ـ نداشتن برنامه‌ای خاص برای ورزش همگانی بانوان
6 ـ به‌روز نبودن آموزش‌های ورزش همگانی و عقب ماندن از عرصه فن‌آوری
7 ـ عدم به‌کارگیری تجهیزات و امکانات مربوط به ورزش
8 ـ تغییر روش زندگی مردم و رواج زندگی غیرفعال
9 ـ پایین بودن سهم ورزش همگانی در رسانه‌ها
باعث شده است ورزش همگانی نتواند به نقطه مطلوب خود در سطح جامعه برسد در حالی که دیگر کشورها با شناسایی اهمیت توجه به ورزش همگانی که با سلامتی عمومی ارتباط تنگاتنگ دارد اقشار مختلف جامعه را با این موضوع مهم درگیر کرده و میزان مشارکت عمومی در این حوزه را افزایش داده‌اند.
باید به این نکته توجه داشت که اگر ما امروز خواهان شهری سالم و متعاقب آن کشوری سالم هستیم در ابتدا می‌بایست شهروندانی سالم داشته باشیم و این مهم محقق نخواهد شد جز آنکه ورزش به برنامه فعالیت روزانه افراد افزوده و به یک مطالبه و خواست و نیاز عمومی مبدل شود.
با وجود اینکه کرونا سرشار از تهدیدات مختلف است اما این فرصت را برای ما فراهم آورده است تا با توجه به اینکه میزان حضور افراد در خانه افزایش یافته است طی یک حرکت فرهنگی آنها را ترغیب به ورزش در خانه کنیم. یقیناً در صورت شکل‌گیری این موج درون خانه و خانواده می‌توان این توقع را داشت که یک گام بلند به‌سوی همگانی کردن ورزش برداشته‌ایم.
در این میان رسانه ملی و سازمان‌های متولی ورزش نقش اساسی و کلیدی دارند و باید از تمام ظرفیت‌ها در این بخش استفاده کرد؛ نباید فراموش کرد که ورزش همگانی گام نخست برای ورزش قهرمانی است و در صورتی می‌توان در مجامع بین‌المللی بیش از پیش به مقام‌های ارزنده دست یافت که ما در این حوزه موفق عمل کرده باشیم. اهمیت ورزش همگانی تا جایی است که رهبر معظم انقلاب اسلامی در این زمینه فرمودند که «ورزش همگانی را ترویج کنید؛ ورزش همگانی، سلامت همگانی است. ورزش همگانی، یعنی سلامت جسمانی عمومی ملّت که این متأسّفانه امروز آن‌چنان که باید، نیست».
در موضوع ورزش همگانی توجه به ورزش بانوان دارای اهمیت بالایی است چراکه نیمی از جامعه را بانوان تشکیل داده‌اند؛ بانوانی که رکن اصلی خانواده هستند و در صورتی که سلامتی آنها به مخاطره بیفتد لطمه جبران‌ناپذیری هم به خانواده و هم به جامعه وارد خواهد شد بنابراین ضروری است تحرک در جامعه بانوان را افزایش داد و عرصه را بیش از گذشته برای فعالیت‌های ورزشی بانوان فراهم کرد. بوستان‌های بانوان یکی از بسترهای مناسب برای افزایش ضریب نفوذ ورزش همگانی بین بانوان ایران است.
در پایان باید این نکته را گفت که زندگی در دنیای امروز ابتکار عمل سریع را از انسان گرفته و او را دچار فقر حرکتی کرده است. این فقر حرکتی مشکلات عدیده جسمی، روانی و اجتماعی را برای انسان شهری پدید آورده است بنابراین ورزش به‌عنوان راه‌حل راهبردی و ورزش همگانی به‌عنوان وسیله‌ای ارزان‌قیمت و فرح‌بخش می‌تواند این مشکلات را به‌نحو مطلوب حل کند.
